Stervensbegeleiding

Ik heb een korte periode als vrijwilliger bij het Hospice gewerkt omdat ik voelde dat dit ook bij mijn pad hoorde. Het feit dat het vrijwilligerswerk is zorgt ervoor dat ik (nog) niet in het Hospice werk. En ook omdat ik het ook toe kan passen in mijn huidige werk.

Mijn ervaringen zijn mooi genoeg op hier op te schrijven.

  • Een poos geleden werkte ik op de gesloten afdeling met dementerende bewoners. Een bewoonster lag op sterven en haar kinderen die nooit op bezoek kwamen, waren nu wel gekomen. Alles heeft een reden en ik oordeel niet. Ik raakte in gesprek met de zoon van de bewoonster en ik had “toevallig” ook alle tijd voor deze zoon. Hij stelde mij vragen wat betreft het stervensproces en dan ging hij weer even naar zijn moeder om toch steeds weer terug te komen met meer vragen. Zo bijzonder en mooi was dit contact, dat het mij altijd is bijgebleven.
  • Op een ander moment lag een bewoonster op sterven en ik bezocht haar. Ze lag alleen omdat haar man het zo moeilijk vond om bij haar te zijn. Ik zei tegen haar “nu bent u niet alleen dus als u wilt dat er iemand bij is tijdens het overgaan, dan kan dat nu”….even later ging ze inderdaad en was haar man erg dankbaar dat ze niet alleen was geweest.
  • Een vriendin van een bewoner kwam naar mij toe. Haar vriend lag op sterven maar zei ze “hij wil niet gaan” ik bood aan, om later die de middag, naar hem toe te gaan en wilde het liefst alleen zijn met hem. Ik kwam zijn kamer in en zijn dochter was er ook…nouja prima dacht ik. Ik legde haar uit wat ik ging doen en ik maakte vrij snel contact met de bewoner die in zijn “laatste stukje” zat. Ik kon hem zonder woorden bereiken en hem geruststellen en ik kon nog even de verbindende factor zijn voor hem en zijn dochter. Er vloeiden veel tranen. Dat was om 16.00 uur en om 17.30 uur was hij rustig overgegaan. Het was dus ook nodig dat deze dochter er “toevallig” bij was. De volgende dag sprak ik de vriendin van deze bewoner en het eerste wat ze zei “het is gelukt!” hoe dubbel kan het overlijden van iemand zijn hè? Opgelucht dat het gelukt is en verdrietig om het afscheid….maarja we nemen geen afscheid hè?
  • Nog een voorbeeld niet zo lang geleden….een bewoonster was zo bang voor de dood. Ik zat bij haar aan bed en voelde haar oudste zus. Ik vroeg aan de bewoonster “had u een goede band met uw oudste zus” ze antwoordde met ja en ik zei dat haar oudste zus haar op zou halen als het haar tijd zou zijn. Ze zei “oh wat fijn, dank je wel”. Ze werd er blij en dankbaar van.
  • Een bewoonster was ruim een week bezig met “het laatste stukje” maar de overgang leek niet te lukken. Ik bezocht haar en voelde dat ze van haar zus, die al die tijd heel liefdevol bij haar was, wilde horen dat ze het goed gedaan had in haar leven. De zus stond hier ook voor open en begon haar zus te vertellen dat ze het heel goed gedaan had, dat ze moeilijke beslissingen genomen had en dat deze goed waren geweest. Ook zei ze steeds tegen haar zus “ga maar lekker slapen”. Ik gaf aan dat ze nu mag benoemen dat ze over mag gaan (toch iets anders dan slapen). Twee uur later was haar zus heel rustig heengegaan. Het maakt mij zeer dankbaar. De partner van deze lieve zus vertelde mij later dat ik niet alleen de stervende zus had geholpen maar ook zijn vrouw, want ook zij had nu veel meer rust.

Wat ik kan bieden bij een (moeizame) overgang zal duidelijk zijn na het lezen van bovenstaande ervaringen. Eén van mijn doelen in het leven is, de angst voor het overlijden proberen weg te nemen…..want het is een overgang naar iets moois en de verbinding met de geliefden blijft.

 Mocht je mijn hulp willen neem dan contact met mij op. 

Terug naar boven